W górach jest wszystko, co kocham? Na pewno tej miłości na górskim szlaku znajduję sporo. Chociaż (o czym już wspominałam) jest to zdecydowanie trudna miłość. Miłość, która niejednokrotnie wystawia na próbę moją cierpliwość. Miłość, która kopie po tyłku w najmniej spodziewanym momencie, by po chwili uderzyć prosto w serce, mówiąc: „zobacz jak daleko razem zaszliśmy i jak nam tutaj cudownie”. W górach jest wszystko, co kocham Piszę dla Was ten tekst siedząc na parapecie okna górskiego schroniska (Strzecha Akademicka i jej wspaniałe, wielkie parapety <3). Przede mną ośnieżone szczyty. Nie mogę uwierzyć, że jeszcze pół godziny temu tam spacerowałam. Czy mogą być lepsze warunki do pisania o miłości? Nie dziwię się już romantycznym poetom, którzy ruszali na szlak, by wznieść się na szczyty inspiracji. *** Teraz się nie dziwię, choć był taki okres, że pompatycznie śmieszni wydawali mi się artyści zdobywający góry, krzycząc „wolność!”. Dziś krzyczę razem z nimi, a słowo „wolność” odbija się echem po mojej duszy. Może jest to pompatycznie śmieszne, ale jakie prawdziwe. *** Szanuję góry za to, że w jednym momencie pozwalają pomyśleć: „nie jest tak źle, łatwizna”, żeby dosłownie 5 minut później odebrać oddech i wiarę w to, że dam radę postawić jeszcze jeden krok. *** Góry kradną mój oddech nie tylko wtedy, kiedy każdy kolejny krok wydaje się być tym ostatnim. Dwutlenek węgla zostaje uwięziony w płucach też, kiedy staję wprost naprzeciw piękna, którego nie jestem w stanie opisać. Rzadko kiedy brakuje mi słów, czasem myślę, że słowa to jedyna broń, jaką mam w tym życiu. Wobec takiego piękna czuję się jednak uroczo bezbronna. *** Lubię pozwolić górom zdominować się trochę, popatrzeć na mnie z góry, powiedzieć „Hej maleńka, kim Ty jesteś z tym swoim maleńkim światem?” Czuć się nieważną, nic nieznaczącą to czasem dokładnie to, czego potrzebuję. *** I za tę ciszę kocham góry, kiedy wreszcie udaje się znaleźć przycisk „mute” dla świata, który na co dzień krzyczy za głośno. Nie ma zakłóceń, niepotrzebnych szmerów, a myśli, które gdzieś na co dzień się gubiły, mogą wreszcie wybrzmieć głośno. *** Uwielbiam górskie schroniska i nocowanie w nich na szlaku. Uwodzi mnie ich muzyka złożona ze skrzypiącej, drewnianej podłogi i uderzającego w szyby wiatru. A kiedy w okna zaglądają mi szczyty, a ja skulona nieśmiało odpowiadam im spojrzeniem, czuję (co się rzadko zdarza, bo żyję dość zachłannie), że nic mi więcej nie potrzeba. *** Uwielbiam zwyczaj pozdrawiania się na szlaku. „Dzień dobry”, „Cześć”, skinienie dłoni i kilka uśmiechów wymienianych nie tylko z polskimi turystami sprawia, że czuję się częścią czegoś dobrego i miłego. Jest coś pięknego w tym, że w codziennym pośpiechu być może nie przepuścilibyśmy się w drzwiach, być może nie zwrócilibyśmy na siebie uwagi, patrząc na idące równym tempem własne buty. A tutaj, zmęczeni, z przyspieszonym oddechem, ze zgiętymi karkami i spoconymi czołami, znajdujemy czas. Czas na to, by się zauważyć. Wierzę, że jesteśmy lepszymi ludźmi, tylko trochę przemęczonymi codziennością. *** Gorąca herbata nigdzie nie smakuje tak dobrze, jak po wielu godzinach wędrowania w mrozie na górskim szlaku. To coś więcej niż herbata, to napar płynnego dobra, który otula ciepłem każdy centymetr zmęczonego, zmarzniętego ciała. *** Im więcej metrów nad poziomem morza, tym zmęczenie szybciej mija, a kilka głębszych oddechów ma lepsze zastosowanie niż kilka głębokich łyków mocnej kawy. *** W górach zapominam, że poniedziałki, praca, rachunki, że naczynia trzeba zmywać i że trzeba zawsze być rozsądnym człowiekiem, że szybko biec, że życiowe szczyty zdobywać i nie potykać się na prostej drodze. To wszystko wydaje się być nierealne, jak jakiś inny świat, jakby to co prawdziwe działo się tylko tu i teraz. *** Góry wyzwalają we mnie banalne metafory i patetycznie śmieszny ton. Nie potrafię o nich pisać inaczej, jak wspominając o ich monumentalnej wielkości, o wolności wdzierającej się do serca i rozszerzającej płuca czy o pięknie natury, której człowiek nigdy nie będzie w stanie dorównać swoimi wytworami. To wszystko zostało już powiedziane i to wszystko wciąż nie wyraża nic. Lubię być tym banalnym człowieczkiem z tym swoim śmiesznym słownikiem, głupiutkim i zakochanym głupiutką miłością w pięknie, którego nigdy do końca nie zrozumie. W górach jest wszystko, co kocham? Na pewno jest tam wszystko, co sprawia, że kocham życie od stóp aż po sam wierzchołek!